Ένα συχνό ερώτημα που λαμβάνουμε αφορά την μετεγχειρητική αποκατάσταση. Ιδιαιτέρως η απορία εκδηλώνεται σε σχέση με τις ελάχιστα επεμβατικά μεθόδους που χρησιμοποιώ στις χειρουργικές επεμβάσεις. Η απλοποίηση των διαδικασιών δεν είναι πάντα αντιληπτή και είναι φυσιολογικό.
Καταρχάς ο όρος ελάχιστα επεμβατική δηλώνει αυτό ακριβώς που ισχύει. Επεμβαίνουμε ελάχιστα τόσο στο γόνατο όσο και στο ισχίο.
Αυτό σημαίνει :
- Μικρότερο τραύμα, ελαχιστοποίηση αιμορραγίας και άρα μειωμένος κίνδυνος φλεγμονής,
- Μικρότερος χρόνος επέμβασης και εκμηδενισμός χρόνου νοσηλείας
- Άμεσος έλεγχος κίνησης της άρθρωσης μετεγχειρητικά από τον χειρουργό
- Άμεση επιστροφή στο σπίτι (με ότι συνεπάγεται αυτό για την ψυχολογική ανάταση του ασθενούς)
Επιπλέον οι τεχνικές αποκατάστασης των αρθρώσεων (γόνατος και ισχίου) μπορούν να προσαρμοστούν στην εξατομικευμένη ανατομία του εκάστοτε ασθενούς.
Συνδυαστικά με βάση τα προαναφερθέντα, είναι εύλογο να μιλάμε για ταχύτερη μετεγχειρητική αποκατάσταση. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ιδιαίτερα στην περίπτωση ενός ηλικιωμένου ασθενούς ότι οι παραδοσιακές ορθοπεδικές επεμβάσεις αποκατάστασης γόνατος και ισχίου τους κατατάσσει σε ευπαθείς ομάδες (και δεν αναφέρομαι μόνο λόγω COVID).
Oξεία συγχυτική κατάσταση – αποτέλεσμα της νάρκωσης, πνευμονική εμβολή, λοιμώξεις του αναπνευστικού και του ουροποιητικού συστήματος, κατακλίσεις – δηλαδή πληγές στο σώμα που δημιουργούνται συνήθως στον κόκκυγα, στις πτέρνες, στους αστραγάλους, στην πλάτη, επιμόλυνση του τραύματος με φλεγμονή, ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, αποτελούν μόνο μερικά από τα συνήθη περιστατικά που έχουμε λίγο πολύ ακούσει/ βιώσει όλοι για οικεία μας πρόσωπα.
Όσο πιο βραχεία είναι η νοσηλεία λοιπόν τόσο πιο κοντά είμαστε στο επιθυμητό από πλευράς επανόδου του ασθενούς και μετεγχειρητικής αποκατάστασης.
Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα της αποκατάστασης είναι αλληλένδετη με την κατάσταση του ασθενούς προεγχειρητικά και όχι μόνο σε σχέση με την άρθρωση καθαυτή. Το βάρος, η ηλικία, οστεοπορωτικά φαινόμενα, είναι μερικοί από τους παράγοντες που θα συνεκτιμηθούν.
Είναι ωστόσο προφανές ότι η σχεδόν «ατραυματική» μέθοδος προσέγγισης αλλά και η άμεση έξοδος του ασθενούς από το χειρουργείο (όρθιος και στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς υποβοήθεια) είναι το πρώτο μεγάλο βήμα της επανόδου και της ταχείας αποκατάστασης. Στην συνέχεια και ενόσω ο ασθενής παραμένει στο σπίτι θα πρέπει να είναι σε τακτή επικοινωνία με τον χειρουργό και να ακολουθηθεί σε συνεννόηση μαζί του πρόγραμμα φυσικοθεραπείας εξατομικευμένο.
Στις 2 εβδομαδες ο ασθενής επανέρχεται πλήρως στις καθημερινές του δραστηριότητες με βάδιση ενώ στους 2 μήνες (πάντα αναλογικά με τους παράγοντες που αναφέραμε πιο πάνω) επανέρχεται και σε άθληση/ αθλητικές δραστηριότητες πλήρως